Είχε η Λίλη κάτι για τον καφέ στον εναλλακτκό. Και μου ήρθαν διάφορα στο μυαλό... Πώς είμαι η "ξενέρωτη" που δεν πίνει καφέ. Πώς στην Ελλάδα όταν ρωτάω τί τσάγια έχουν και μου αραδιάζουν όλες τις γεύσεις του Λίπτον (λεμόνι, φρούτα τα δάσους, βανίλια, περτγαμόντο κλπ). Κι όταν λέω όχι γεύσεις, τί είδους τσάγια έχετε θέλω να μάθω, με κοιτάνε σαν να είμαι εγώ η ηλίθια. Δοκίμασα να ζητήσω και "ζεστά ροφήματα", μπας και βγάλουμε άκρη, αλλά που... μόνο μια φορά μου είπε ένα παιδί ότι είχανε και χαμομήλι... όχι ό,τι καλύτερο πριν βγεις για βράδυ αλλά πάντως καλό μετά το φαί. Πάλι καλά που πάντα υπήρχαν άνθρωποι που έλεγαν δεν καπνίζεις; Μαγκιά σου. Το έκοψες; μαγκιά σου. Μακάρι κι εγώ. Τώρα όλο και περισσότεροι. Στο σχολείο αν δεν κάπνιζες π.χ. ήσουν το "φλωράκι". Α, και κάτι άλλο που μου ήρθε τώρα. Αυτό με το δηλητήριο που λες. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και με τον καφέ όπως με κάθε immune therapy (μήπως λέγεται immunisation therapy? Αυτό τέλοσπάντων που σου δίνουν πολύ λίγη ποσότητα αυτού που π.χ. προκαλεί αλλεργία που αυξάνεται σταδιακά μέχρι να φτάσεις στη σωστή δόση που κανονικά θα σε πείραζε αλλά στο μεταξύ την έχεις συνηθίσει). Εμένα π.χ. ακόμα και ένα πράσινο τσάι με "τινάζει" καλά για καφέ δεν το συζητάμε, αρρωσταίνω! Αυτοί που πίνουν καφέ κάθε μέρα δεν νιώθουν τίποτα όμως (εκτός από την εξάρτηση).